آگاهِ من
صدای سازم همه جا پر شده
هرکی شنیده از خودش بیخوده
اما خودم پر شدم از گلایه
هیچی ازم نمونده جز یه سایه
سایه ای که خالی از عشق و امید
همیشه محتاج به نور خورشید
به راستی چه زود دیر می شود...
نوشته شده در چهارشنبه 86/1/15ساعت 2:48 عصر توسط
نظرات دیگران()
نظرات دیگران()
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
